Poetyckie malarstwo pejzażowe z okolic Tatr Wysokich – potężne przeżycie, jakie może przygotować tylko natura i sztuka. Edycja limitowana: 100 sztuk, numerowana, podpisana przez autora.
| Technika druku: |
giclée, archiwalny 12-kolorowy wydruk pigmentowy |
| Papier: |
Papier 100% bawełniany Hahnemühle Photo Rag 308g |
| Rozmiar wydruku / w ramce: |
54 x 65 cm / 58 x 69 cm |
| Rama: |
drewniane z plexi UV w standardzie muzealnym |
Žofia Dubová (ur. 1991) studiowała malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Bratysławie (2010 - 2016, prof. Daniel Fischer), uzyskała także dyplom ArtD na VŠVU. (2018 - 2022). Obecnie pracuje jako pedagog na Wydziale Rysunku VŠVU, publikuje i uczestniczy w konferencjach międzynarodowych.
Žofie Dubová to jedna z niewielu samotnych postaci młodego słowackiego malarstwa, której twórczość urzeka w każdych okolicznościach. Krucha i poetycka, przyjemna dla oka i konceptualna, na pograniczu malarstwa, rysunku i instalacji, rozwijana w różnych mediach na mocnym fundamencie intelektualnym. Podstawą jest osobiste doświadczenie krajobrazu i jego artystyczne przekształcenie w obrazy. Dubová bez wątpienia wprowadza innowacje i kultywuje to, co najlepsze w tradycji refleksyjnego i poetyckiego malarstwa pejzażowego. Niedaleko jej do sztuki zen - ponadczasowej, egzystencjalnie ekonomicznej, starannie doskonalonej przez wieki dla genialnego balansowania pomiędzy wizualnością i abstrakcją.
Dubová jest poszukiwaną malarką już od czasów studenckich, zdobyła wiele ważnych nagród dla młodego artysty na Słowacji (Nagroda Konferencji Rektorów Słowacji za Sztukę 2020, Nagroda Fundacji Novum 2018, Malarstwo Roku 2017 - 1. miejsce itp.) Ma wiele wystaw indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą, jej prace znajdują się w kolekcjach prywatnych i publicznych (Słowacka Galeria Narodowa).
Praca: Bez tytułu (Tatra), akryl i pastel sucha na płótnie, 150 x 120 cm, 2023
Obraz - Pasjans Bez tytułu (Tatry) powstał na podstawie fotografii wykonanej podczas schodzenia z tatrzańskiego szczytu Východní Vysoká w mglistą pogodę. Szczyty szczytów nie są tu widoczne, skały i struktura krajobrazu łączą się z chmurami w jedną atmosferyczną całość. Topograficzna siatka resztek śniegu „lewitujących w przestrzeni”, nawiązujących do specyficznej morfologii widzianego krajobrazu, zostaje przekształcona w delikatną rysunkową koronkę. Dopiero kruchy rysunek osadzony na całkowicie abstrakcyjnym tle określa przestrzeń obrazu i materię natury. Nie tylko istniał imponujący zapis własnych uczuć od tej chwili, ale widz zmuszony jest zastanowić się nad stykiem konkretu i abstrakcji, widokiem krajobrazu i widokiem obrazu jako takiego.
Silvia L. Čúzyová, kuratorka
